_vakitenyapi_

RAHA NAHALALA MANTSY I ESAO

Hebreo 12.15-17 : « Ary mitandrema tsara, fandrao hisy hiala amin’ny fahasoavan’Andriamanitra; (…) fandrao hisy mpijangajanga na olona tsy manaja ny masina, dia tahaka an’i Esao, izay nivarotra ny fizokiany hahazoany hanina indraim-bava. Fa fantatrareo fa rehefa afaka izany, raha ta-handova ny fitahiana izy, dia nolavina; fa tsy nahita izay hibebahana izy; na dia nitady fatratra tamin’ny ranomaso aza. »
Izany ny tsiny nomen’ny Soratra Masina an’i Esao : Naneho toetra tsy manaja izay masina izy, ka tsy nanana fanajana ny zavatr’Andriamanitra. Efa fantatr’Andriamanitra dieny mialoha anefa izany, ary izany no antony nandàvana azy mialohan’ny nahaterany, ka nanasitahana azy tsy ho ao anatin’ny taranaka masina izay hahaterahan’ny Mesia aty aoriana. Noho ny fanamavoany ny zavatr’Andriamanitra, toy ny fizokiana, no nahatonga azy tsy hahazo an’izany intsony mandrakizay ary tsy misy intsony fahafahana hiverina any aoriana. Andao ho tsahivintsika kely ilay tantara nametra ny ho avin’ireto kambana roa lahy ireto, dia Esao sy Jakoba izany:
Genesisy 25 :29-34 : « Ary nahandro hanina Jakoba; ary sendra avy tany an-tsaha Esao ka reraka. Dia hoy Esao tamin’i Jakoba: Mba anomezo ahy hohaniko ny mena, dia io mena io, fa reraka aho,izany no nanaovana ny anarany hoe Edoma. Fa hoy Jakoba: Amidio amiko ary aloha ny fizokianao. Dia hoy kosa Esao: Indro, ho faty ihany aho; ka mahasoa inona izay fizokiana? Ary hoy Jakoba: Mianiana ary amiko aloha. Dia nianiana taminy izy; ka dia namidiny tamin’i Jakoba ny fizokiany. Ary Jakoba nanome an’i Esao mofo sy voanemba masaka; dia nihinana sy nisotro izy, ary niainga ka lasa nandeha. Izany no nanamavoan’i Esao ny fizokiany. »
Raha nahalala mantsy i Esao, dia tsy mba ho nanao zavatra tsy am-piheverana toy izany. Ny fifandraisany ara-pihetseham-po tamin’i Isaka rainy dia azo antoka fa tsy nanampy azy velively. Mety hoe nahita fialofana ara-nofo ve izy, miaraka amin’ny fahazahoan’antoka fa na inona na inona mitranga, dia homen’ny rainy azy foana ilay tso-drano farany? Tsy nisy anefa izany, ary tsy azony intsony mandrakizay. Tamin’io andro io, dia tsy nampisento an’i Isaka mihitsy ny ranomasony, na dia teo aza ny fitiavan-dray izay nitiavany azy.
Taty aoriana elabe taorian’ny Esao, taty amin’ny Fanekena Vaovao, dia nisy hebreo sasantsasany toa hoatran’ny naneho fihetsika mosalahy manoloana ny famonjena mahabe voninahitra izay nomena azy ireo tamin’ny alalan’i Jesosy Kristy. Te ho nanakalo ny fanenjehana amin’ny fitoniana kely izy ireo, tamin’ny alalan’ny fiverenana mamohehatra amin’ireo fomba amam-panao tamin’ny Fanekena Taloha. Izany toem-panahy izany dia nanafin-javatra mampihorohoro, satria naniratsira ny Fanahin’ny fahasoavana ary nanao tsinontsinona ny sorona nataon’i Jesosy izay nahavoavonjy azy ireo. Izany no mahatonga ny mpanoratra manambara azy ireo amin’ny fomba hentitra, fa raha manitsakitsaka ny fahasoavan’Andriamanitra izy ireo, dia hahavery tanteraka ny fizokian’izy ireo eo anatrehan’ny Jentilisa. Tahakan’ny tamin’i Esao, dia tsy hisy mihitsy ao amin’ny drafitr’Andriamanitra ny fiverenana any aoriana ho azy ireo, ary na ny famonjena ho azy ireo aza dia ho tandindomin-doza.
Ny tantaran’i Esao dia mampianatra antsika fa ny zavatr’Andriamanitra dia tokony ho raisina am-pahamatorana, manomboka amin’ny famonjena antsika, izay azontsika tamin’ny vidiny lafobe. Andao handosirantsika ireo toetra manompo sampy izay manosika antsika hanakalo ny tombony azontsika avy amin’Andriamanitra amina vonemba iray vilia. Ny sasany dia mandao ny asa fanompoana an’Andriamanitra noho ny fitiavam-bola. Ny hafa indray mandao ny ankohonany noho ny asa aman-draharaha. Voasariky ny nofinofy eny ambonin’ny rahona tsy misy rano izy ireo, koa ny hiafarany dia ho ankona, rehefa ho taitra avy ao anatin’ny nofiny, eo anivon’ny faharavana sy ny fahasimbana. Hiaro anareo amin’izany anie ny Tompo! Ho an’i Esao dia efa tara loatra, fa ho anao kosa, mbola fotoana izao. Amena!

Jocelyn Sery

_vakitenyapifin_